Verblijf in Zuiderzeeziekenhuis

Na een dag en een nachtje doorgebracht te hebben in het Zuiderzee ziekenhuis in Lelystad hier mijn reisverslag! Als meer wilt weten over Lelystad en zijn bezienswaardigheden, google dan maar, want omdat ik weinig tijd heb gehad om in de stad rond te kijken kan ik jullie daar natuurlijk weinig over vertellen! Ondanks de exotische locatie had ik trouwens niet het idee dat Lelystad echt het meest bruisende centrum van Nederland is, maar ik ben nu in Dronten en wie weet wat ze daar allemaal hebben!
Nouja, het Zuiderzeeziekenhuis in Lelystad dus. Dinsdag om elf uur moest ik mij melden op de afdeling en kreeg ik een bed en een kastje voor mijn spullen toegewezen. Schuin vanuit het raam kon ik meneer Lely op zijn paal zien staan (dat lijkt helemaal niet cool, maar in Utrecht is iedereen ook blij als hij de Dom vanuit zijn kamertje kan zien). De vrouw die tegenover mij lag moest dezelfde operatie ondergaan en was voor mij aan de beurt. En dan is het eigenlijk net als gaan vliegen, een boel wachten, continue op de klok kijken of het al zin heeft om je om te kleden en ondertussen maar een beetje boekjes lezen. Om half één heb ik me omgekleed in een ziekenhuishemd en zo´n ontzettend charmante papieren ziekenhuisonderbroek en kreeg ik een spuitje tegen de trombose en een paracetamol-zetpil. Sinds zes uur ’s ochtends had ik al niets meer gegeten en weinig gedronken, dus ik had meer zin in lunch ondertussen, maar in plaats daarvan werd ik om half twee naar een bijkom-kamer gereden. Daar kreeg ik een infuus in mijn hand, een bloeddruk-band om mijn arm en stickertjes die de harstlag bijhouden. Iedereen die mij behandelde was heel vrolijk en medische grappen aan het maken waar ik de helft nog niet van begreep. Toen naar de operatiekamer waar ik op een smalle bank moest gaan liggen met mijn armen op steunen. Ook hier was iedereen vrolijk en de dokter riep al dat ze werkelijk hun best deden mij op mijn aller-charmantst neer te leggen. Gelukkig had ik een andere dokter dan tijdens mijn eerste gesprek, deze was best knap en in de hal beneden zag ik later een foto van hem en een medisch team in Haïti.
Toen ik eenmaal lag werd het narcosemiddel op mijn infuus aangesloten.
Gedachte 1: volgens mij werkt dat spul niet, ik merk niks.
Gedachte 2: wauw, de stem van de dokter klinkt helemaal raar, dat is vet!
… (er verstrijkt een ondefinieerbare hoeveelheid tijd)
MEVROUW VELLINGA, WAKKER WORDEN!
Gedachte 3: hmmm, dizzer? O, kut, dit doet pijn, kan ik weer slapen?
Na nog tien minuten in de bijkom-kamer te hebben gelegen en me af te vragen waarom de bloeddrukband elke minuut oppompte en te beseffen dat de piep-piep-piepjes bij mij hoorden werd ik weer naar de verpleegafdeling gereden. Het eerste halfuur lag ik alleen maar suf te bedenken wat er gebeurde en moest ik moeite doen om te spreken en de concentratie op te brengen om te antwoorden op ingewikkelde vragen over glaasjes water en moeilijke concepten als zitten of liggen. Na een uurtje ging het wel beter, maar ik ben de hele middag suf gebleven en ook tijdens het bezoekuur was ik niet een heel boeiende gesprekspartner voor mijn ouders en Johannes. Het kopje thee dat ik van de thee-broeder kreeg was wel veruit het lekkerste kopje thee dat ik ooit gedronken heb.
Ondanks mijn sufheid natuurlijk wel uitgebreid mijn buik met vijf pleisters geïnspecteerd, er zat ook een beetje een kuiltje in zodat je echt kon zien dat er iets is weggehaald. En natuurlijk het potje met stenen dat naast mijn bed stond! Echt heel cool, ik heb ze al aan iedereen laten zien en weet nu tenminste dat ik niet voor niets naar het ziekenhuis ben geweest. Naast mijn in Frankrijk gevonden mega-ammoniet-fossiel zijn dit nu toch echt wel veruit de allercoolste stenen uit mijn collectie.

Woensdagochtend ben ik nog even door een dokter gecontroleerd en alles was goed en ze zei dat de operatie helemaal zonder problemen was verlopen. Toen opgehaald door mijn moeder en sindsdien zit ik thuis op de bank en op de stoel en heb ik drie uur geslapen. Zolang ik zit heb ik niet zo veel last, alleen wat van mijn schouders waar nu alle lucht in zit die ze in me gepompt hebben om meer werkruimte te hebben tijdens de operatie en ik voel de gaten wel wat. Ik heb vier gaatjes in mijn buik die ongeveer een duimbreedte lang zijn met een pleister eroverheen. Als ik mijn buikspieren niet gebruik doet het ook niet veel pijn, dus eigenlijk voel ik me op dit moment beter dan ik had gedacht (en ach, wanneer heb je je buikspieren nou helemaal nodig?).

De komende tijd zit ik bij mijn papa en mama om bij te komen en beter te worden. Mijn stage in Denemarken is een maand uitgesteld, het is nu zeker dat ik daar op maandag 3 mei ga beginnen. Of ik in de tussentijd nog een reisverslag van het altijd boeiende en bruisende Dronten plaats weet ik niet, maar in mei horen jullie in ieder geval weer van me!